Öyle keyfimiz yerinde, sağlığımız yerinde, işimiz gücümüz yerindeyken kendimizi küçük dünyalarımızın içine hapsedip gerçek ile pek te ilgilenmiyoruz.
Elimizde, aklımızda ne varsa onunla yetiniyoruz.
Gerçek düşündürür çünkü, acıtır, gözünden yaş getirir insanın.
Dar çerçevelere koyuyoruz en sevdiğimiz fotoğrafları. Daraldıkça daralıyor dünyamız. Bilgisayarların başına geçip, (sosyalleştiğimizi) zannederek geniş ağlardan dünyaya açılıyoruz! Ne kadar da çok aldatıyoruz kendimizi...
Gerçek, en yakının en uzak oluvermesidir aniden sen hastalanınca veya en uzak olanın başucunda oturup sana cesaret verip, iki kelimelik cümlelerle seni sarmalamasıdır.
Gerçek, doktorun hastasını yaşatma çabasıdır.
Gerçek, tanımadığn insanlar için iyi bir şeyler yapmaktır.
Gerçek, en çok kendini aldatmaktır...
Gerçek, önce düşmek sonra kalkmayı öğrenmektir.
Gerçek, yeni hayatına doğru pupa yelken ilerlerken, eskiye ait hayalinde kalan insanları, yerleri, tadları, özlediklerini ve başka bir çok şeyi artık sevmemektir.
En uzaklar en yakın olduğunda,yenilik başlamış demektir.
