Öyle keyfimiz yerinde, sağlığımız yerinde, işimiz gücümüz yerindeyken kendimizi küçük dünyalarımızın içine hapsedip gerçek ile pek te ilgilenmiyoruz.
Elimizde, aklımızda ne varsa onunla yetiniyoruz.
Gerçek düşündürür çünkü, acıtır, gözünden yaş getirir insanın.
Dar çerçevelere koyuyoruz en sevdiğimiz fotoğrafları. Daraldıkça daralıyor dünyamız. Bilgisayarların başına geçip, (sosyalleştiğimizi) zannederek geniş ağlardan dünyaya açılıyoruz! Ne kadar da çok aldatıyoruz kendimizi...
Gerçek, en yakının en uzak oluvermesidir aniden sen hastalanınca veya en uzak olanın başucunda oturup sana cesaret verip, iki kelimelik cümlelerle seni sarmalamasıdır.
Gerçek, doktorun hastasını yaşatma çabasıdır.
Gerçek, tanımadığn insanlar için iyi bir şeyler yapmaktır.
Gerçek, en çok kendini aldatmaktır...
Gerçek, önce düşmek sonra kalkmayı öğrenmektir.
Gerçek, yeni hayatına doğru pupa yelken ilerlerken, eskiye ait hayalinde kalan insanları, yerleri, tadları, özlediklerini ve başka bir çok şeyi artık sevmemektir.
En uzaklar en yakın olduğunda,yenilik başlamış demektir.
Her yeni doğan gün her birimiz için yeni bir hayattır aslında Tanrı'nın bize sunduğu...Gelen her yeni gün bize öncelikleriyle start verir ister istemez...mecburiyetlerindir; istemesen de yapman gerekenler senin gerçeklerindir...Akşamında günü kotarmış olmaktan duyduğun huzur da senin gerçeğindir...İşte her şey gece yatağına yattığın da başlar...gün boyu mecburiyetlerin yüzünden,zamansızlıktan yapmak isteyip de yapamadıklarına duyduğun pişmanlıkların,tüm bedenini sarmasıdır gerçeklerin ta kendisi...ve işte gerçekte görmek isteyip de göremediğin , özlem duyduklarınla o sanal alemde buluşman, haberlerini alma isteğin de senin tesellindir...sana göre en uzaktakiler en yakının da olduğunda yeni güne daha bir umutla uyanırsın...
YanıtlaSil