Ailem, ikizim, dostlarım, arkadaşlarım ve öğrencilerim hep yanımda. Hepsi ayrı ayrı sevgiyle ilgiyle sarmalıyorlar beni. Belki de biliyorlar sevginin en iyi ilaç olduğunu.
Bir de ne oldu biliyormusunuz? En yakın bildiklerim en uzak oldular, hiç beklemediklerim de kapıyı çaldılar. Bu nasıl bir çelişkidir diye düşündüm ve işin içinden çıkamayınca da 'hayat' böyle birşey işte deyiverdim. Bunlarla kafamı meşgul edemeyecek kadar meşguldüm zaten.
 |
Hatırlıyorum da ilk ameliyatımda, hayatımdaki ilk anestezi etkisi altında seslerini duyuyor gibi oldum çocukların. Sanki etrafımdaydılar ya da ben sınıftaydım. 'Kapıdalar mı?' diye sordum. Henüz ayılamamıştım. O sırada, ellerinde çiçek buketleriyle içeri girdiler. Rüya mı gerçek mi sonradan ayırt ettim. Gerçek olduğu içinde gözlerim buğulandı aniden sonra birkaç damla yaş geldi gözlerimden sadece mutluluktan.
Ayakta dimdik olmak için ne kadar çok sebebim vardı...
