Ailem, ikizim, dostlarım, arkadaşlarım ve öğrencilerim hep yanımda. Hepsi ayrı ayrı sevgiyle ilgiyle sarmalıyorlar beni. Belki de biliyorlar sevginin en iyi ilaç olduğunu.
Bir de ne oldu biliyormusunuz? En yakın bildiklerim en uzak oldular, hiç beklemediklerim de kapıyı çaldılar. Bu nasıl bir çelişkidir diye düşündüm ve işin içinden çıkamayınca da 'hayat' böyle birşey işte deyiverdim. Bunlarla kafamı meşgul edemeyecek kadar meşguldüm zaten.
 |
Hatırlıyorum da ilk ameliyatımda, hayatımdaki ilk anestezi etkisi altında seslerini duyuyor gibi oldum çocukların. Sanki etrafımdaydılar ya da ben sınıftaydım. 'Kapıdalar mı?' diye sordum. Henüz ayılamamıştım. O sırada, ellerinde çiçek buketleriyle içeri girdiler. Rüya mı gerçek mi sonradan ayırt ettim. Gerçek olduğu içinde gözlerim buğulandı aniden sonra birkaç damla yaş geldi gözlerimden sadece mutluluktan.
Ayakta dimdik olmak için ne kadar çok sebebim vardı...
Canım arkdaşım, zuzuuum,ne güzel blog hazırlamışsın öyle, çok beğnedim:) Bir de fark ettim ki okurken farklı duygu içersine girdim...hem mutluluk, hem hüzün, hem heycan, hepsi var...işte hayat zaten bu değil mi?
YanıtlaSilYaza az kaldı, işte o zaman bizi kimse durduramıyacak, ortalığı toz dumana katacağız beraber! Sen o güzel enerjinle herşeyin üstesinden geliyorsun, ve biliyorum ki herşey eskisinden de güzel olacak.
luv u loads zuzuuu
Nes
Not: bir yere üye olmak lazımmış, ikinci yorumumu yazdım...ben de hiç kullanmadığım blogumla giriş yaptım, biraz anmasız oldu burda ama napiim yazmak da istedim sana:(
Sahici acılardan açılır mutluluğa kapılar aslında, farkına varırsın hergün-yaşadığın- bir hediyedir aslında...Farkında olanlarla farkında olacaklar, beraber yaşarlar aslında... Bir 'zuzu' zıpır zıpır zıplayarak etraflarında anlatmaya çalışır, küçücük dünyamızı bir tek kendimiz BOYAYACAĞIZ rengarenk, ellerimizle yaptığımız boyalarla...
YanıtlaSil